Toen wij ergens in maart de mededeling op internet ontdekten dat er weer een heuvelklim zou plaatsvinden bedachten wij ons geen moment: Henk gaat hem rijden. Wij bewaren beiden goede herinneringen aan de heuvelklim van ca. 12 jaar geleden in Vijlen, die meestal in het 3e weekend van september plaatsvond. Om en om scheurden we om het hardst naar boven. Mijn wilde haren zijn indertijd weg gewapperd, dus nu moedig ik Henk aan, kijk wat rond, maak foto’s en amuseer me kostelijk met al die enthousiastelingen, die van alles aan hun auto hebben geprutst om hem maar zo hard mogelijk tegen de heuvel op te jagen. Gelukkig zaten we bij de eerste 40 inschrijvingen, zodat Henk mee kan doen. Meer inschrijvers accepteert Tackenberg namelijk niet. Zo kan iedereen zeker zeven rondjes rijden.

André Leers is er met zijn vriendin. Henk heeft alles van zijn auto gesloopt om maar zo hard mogelijk te gaan. André heeft zijn vriendin aan boord en zelfs zijn picknickkoffer gaat mee en toch gaat hij harder. Hoe kan dat nu? Het is vast zijn bekend zijn in de omgeving, waardoor hij harder durft in te zetten op bochten. Jan Timmermans (met zijn TVR Griffith)en zijn zoon (met een prachtige Seven!) rijden beiden ook. Al met al een gezellig clubje Sevenclubleden. De starter heeft het al vroeg warm en ziet er met zijn leesbril vóór zijn gewone bril komisch uit.

Bij het eerste rondje maakt Henk een supersnelle tijd. Ik ben hemelaal trots op hem en voldaan informeren wij naar Jan’s tijd. Die tijd blijkt hoger te liggen en gezien zijn stuurmanskunst, begonnen we dat al wat vreemd te vinden. Jan kijkt Henk stomverbaasd aan en reageert met: ‘Laat je formulier eens zien?’. Dan blijkt dat wij het tijdwaarnemingsysteem niet helemaal goed hebben begrepen. We liggen met zijn allen in een deuk van het lachen. Henk blijkt in de loop van de dag diverse keren genoemd te zijn, als ‘Wat leuk dat die oudere mijnheer ook nog meedoet…’ Zijn grijze baard prikt parmantig vooruit en links en rechts steken grijze krullen de lucht in. Hij heeft enorme lol – ook om zijn startnummer: 007! - en rijdt wel zes rondjes.

Tussen de middag trekt de hele stoet de heuvel op naar de enorme feesttent, waar een lekkere lunch klaar staat. Daarna zet het rallytoernooi zich voort met de koperen ploert hoog aan de hemel. De mannen hebben het zweet dik op hun voorhoofd staan en T-shirts kun je uitwringen. Maar iedereen geniet. Er heerst een bijzonder goede sfeer; niemand doet moeilijk, maar daar word je uiteindelijk ook op geselecteerd. Men is alleen verwoed bezig zijn auto aan de praat te houden en de meest optimale start te maken. Spinnende wielen worden met bulderend gelach nagekeken. Om vijf uur is er bier en friet in de feesttent en veel doedelzakspelers, die er flink op losblazen. Flip wandelt rond en houdt alles in de gaten, Mischa helpt bij het starten en zo eindigt deze dag als een dag om nooit te vergeten.

Wij gaan naar ons hotel om ons even om te kleden en wat te eten en te drinken. Als we terugkomen bij de feesttent is de prijsuitreiking al voorbij. Nou ja… We drinken er toch nog een biertje op met Flip, Mischa en met de pastoor èn deken, die ziet dat het goed is. Waarna Flip met zijn mooie Austin Healey met het specifieke 6-cylindergeluid in de Limburgse nacht verdwijnt.